Het is al een behoorlijke tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen. Is er dan helemaal niets te vertellen? Is er dan helemaal niets gebeurd? Zeker wel, er is heel veel gebeurd zelfs. Ik heb deze zomer mijn vader verloren. Zo plotseling uit ons leven gerukt, zo voelen we het allemaal ook. Mijn broer, (schoon)zus, hun meiden en wij met z'n vieren.... maar laten we beginnen bij het begin.
Sinds februari is Erik klaar op de 3-daagse bij het UCP. De eerste maanden stond Erik nog onder controle en gesprekken bij het UCP maar inmiddels is Erik terug in Stadskanaal bij de psycholoog die er ook voor gezorgd heeft dat hij in Groningen is gekomen. Dank voor haar, dank dat ze durfde toe te geven dat het ziektebeeld van Erik te complex was voor haar en het beter was door te gaan naar Groningen. Nu Erik weer op de weg van herstel is, hebben ze samen dat traject weer opgepakt. Van onze kant is er een groot vertrouwen in haar kunde gewoon omdat ze ook toe durfde te geven dat ze het allemaal even niet meer wist. Toegeven dat je iets niet weet is absoluut geen teken van zwakte maar eerder van zelfkennis en kracht. Inmiddels zijn ze zo ver dat een gedeelte van de medicatie heel langzaam weer wordt aangepast. In tegenstelling tot wat velen denken heeft Erik geen antidepressiva. Zijn depressie komt vanuit een bipolaire stoornis die bleef 'hangen' aan de depressiekant. In het begin van de afgelopen 5 jaar kreeg Erik wel antidepressiva waardoor 'rapid'cycling' (zie 1 van mijn blogs) ontstond. Zo verdrietig dat er zoveel kapot is gemaakt door verkeerd gestelde diagnoses en slechte hulp: 'even volhouden, het komt wel weer goed'. Erik heeft nu nog een stabilisator zodat de schommelingen in zijn gemoedstoestand (ik kan even geen ander woord bedenken) tot stilstand komen en hij, net als het grootste gedeelte van ons, een soort van saai leven kan gaan leiden zonder enorme uitschieters naar boven maar veel erger.... naar beneden.
Is dat dan het enige??
Nee absoluut niet, het opnieuw je leven opbouwen is meer dan alleen goede medicatie. Het heeft te maken met het volgen van 'regels' en gewoontes die belangrijk zijn voor jou. Standaard dingen die je altijd moet blijven doen, of je je nu goed voelt of juist niet. Het gevaar schuilt altijd in het feit dat het soms te mooi gaat, mooi op het werk bijvoorbeeld. Het werk van Erik is altijd belangrijk geweest en nog steeds. Waar veel mensen afknappen en niet meer aan het werk komen heeft Erik zijn werk weer op kunnen pakken. Is hij weer op de werkvloer waar hij 2 jaar niet geweest is. Nog maar een keer weer benoemen hoe blij we mogen zijn met een ieder die daar aan heeft meegewerkt, samen hebben we de schouders eronder gezet. Maakt hij weer plannen voor de winkel die klaar is voor de toekomst. Voor Erik is balans het allerbelangrijkste, hoe mooi het ook gaat. Werk is werk, en thuis is thuis. Vrije dagen zijn er voor andere zaken en niet snel even dit regelen of dat even aanpakken want dat is zo gemakkelijk om dat even thuis te regelen. Dat is een verandering die heel belangrijk is. Want wanneer gaat het mooi en wanneer gaat het 'te' mooi. Bipolair zijn is zitten op een wipwap want iedereen weet hoe moeilijk het is om in evenwicht te blijven. Het blijft werken.
Even terug naar het begin van mijn blog. Het overlijden van mijn vader noemen ze in de psychologie ook wel een 'life event'. Iets wat je leven totaal op z'n kop kan zetten. Ik ben trots op Erik dat hij dit zo goed heeft opgepakt en dat het voor hem geen extra negatieve gevolgen heeft gehad. Niet meer dan het verdriet, ongeloof, pijn en alles wat wij ook voelen. Dat moet een plekje krijgen en gelukkig kunnen we dat met elkaar gaan doen.
Een ander gevolg van herstel van Erik is dat ik steeds minder 'HEMA-dingen' achter de schermen doe en behalve mijn activiteiten in Ter Apel krijg ik steeds meer tijd voor andere dingen. Mijn blog kreeg de titel: Hoe nu verder...
Ik zou heel graag mensen gaan helpen die hier in Oost Groningen/Westerwolde wonen die kampen met depressiviteit, zelf depressief/ongelukkig zijn of in de omgeving en de eenzaamheid voelen die daarbij hoort. Niet om hulp te verlenen, want ben je ziek?? zoek aub professionele hulp, maar om samen dingen te doen. Niet om te praten maar gewoon om er te zijn. Een soort veilig plekje waar je kan zijn wie je bent. Creatief bezig zijn of een wandeling maken, samen koken, niets moet alles mag..... nu ik wat meer tijd krijg ga ik kijken of ik deze plannen uit kan werken zodat onze strijd uiteindelijk iets moois kan gaan worden. Misschien heeft iemand een goed idee..... ik hoor het graag!!
Lieve groetjes, Petra