Balanceren op het randje

Het wordt hoog tijd voor een nieuwe blog. Ik ben, als het er goed op aankomt, een slechte blogger en ik zal er dan ook nooit mijn geld mee gaan verdienen maar dat is weer een heel ander verhaal......

Druk, druk, druk. Wie herkent het niet. Druk met gezin, werk en met leven, soms is het meer overleven. We hebben hele moeilijke weken gehad. Weken waarin we het 'nieuwe normaal' voor de komende tijd uit vinden. Waren we vaak met z'n vieren in huis, de dagen dat Martijn en ik met z'n tweeën zijn thuis zijn hebben de overhand. Dagmar is veel in Leiden en 3 weken terug heb ik Erik naar Groningen gebracht. Wat was dat een rare dag. Om 10.00 moesten we in het UCP zijn alwaar we eerst een rondleiding kregen. Lopend op de afdeling had ik toch wel het gevoel: 'Doen we hier wel goed aan...... kan het toch niet gewoon thuis'. Die gedachte heb ik snel aan de kant gezet want nee, het kan niet gewoon thuis. Het was te ver gegaan. Het was balanceren op het randje geworden. Ik kon gewoon niet de aandacht blijven geven en de goede woorden blijven zeggen. In een gesprek met de begeleider in Groningen heb ik dan ook aangegeven dat het thuis gewoon niet meer ging. Niet omdat Erik niet te hanteren, boos of niet te genieten was, nee, gewoon omdat ik niet de zorg en aandacht kan geven die hij nodig heeft. Kijk, luisteren, advies geven... tuurlijk dat kan ik wel maar ik sta gewoon te dicht bij. Ik kan het verschil niet maken. Ik zie dat ik aan de ene kant mijn werk bijna niet af krijg en aan de andere kant zie ik dat Erik de zorg niet krijgt die hij nodig heeft. Zijn dal wordt steeds dieper en mijn tijd steeds schaarser. Het lukt me gewoon niet meer. Dan is het tijd om een keuze te maken, geen gemakkelijke maar wel één die nodig is. Zo komt het dat we daar staan op die woensdagmorgen. 'Kijk, dit is je kamer' je zou er spontaan depressief van worden, zo kaal, leeg en sfeerloos. Erik zit op de open afdeling en kan tussen de programma onderdelen dus ook een wandeling maken in de stad. Wat fijn is. Er is een gezamenlijke woon- en eetkamer die wel gezellig zijn ingericht. Om 12 uur stap ik met een naar gevoel (geen idee hoe ik dat gevoel moet beschrijven) in de auto en rij nog net niet met m'n ogen dicht (omdat ik deze rit al zo vaak heb gemaakt) weer naar huis. 

Wat is het stil in huis. Ik kan de stilte horen. Wat heb ik dat ook gemist en dan voel ik ook hoe vreselijk moe Erik wel van zichzelf moet worden. Het constante geraas van gedachtes in je hoofd die je de hele dag bezighouden..... en ik?? ik hoor even helemaal niets. Ik kan heel rustig aan de slag gaan met het werk wat ik thuis moet doen voor de winkels. Boekhouding, betalingen, mailverkeer en allerlei andere dingen die er bij komen kijken. Ik eet een broodje als mij dat uitkomt en drink wel of geen koffie gewoon omdat er niemand is waar ik rekening mee hoef te houden. Ik begrijp dat er misschien lezers zijn die denken dat dit behoorlijk egoïstisch is van mij en dat mag. Het is voor mij de manier om weer tot rust te komen. Alleen bezig te zijn met mijn eigen gedachten en opdrachten die daaruit voortkomen. Niet opdrachten die ik krijg vanuit een hoofd wat compleet op hol geslagen is. Ik kan Erik niet verder helpen en heb daar vrede mee. De opname kwam op precies het goede moment.

En nu?? We zijn inmiddels drie weken verder en Erik heeft z'n plek daar wel gevonden, we hebben de kamer natuurlijk wat opgevrolijkt. Het zijn weken geweest van aftasten. De verpleegkundigen, de begeleider, psycho, psychi, maatschappelijk werk, iedereen heeft zich een beeld kunnen vormen van Erik. Degene die dit leest en Erik kent weet wie ik bedoel, die aardige, meelevende, vaak lachende man maar die diep van binnen kapot is. Veel mensen in deze wereld hebben een masker op om een ander beeld te laten zien aan de buitenwereld. Vaak komt dat omdat de buitenwereld precies denkt te weten hoe je het beter kan doen. Goed, ik dwaal af. Woensdagmorgen hebben we een belangrijk gesprek. Met het hele behandelteam gaan we het behandelplan voor de komende weken doornemen. Dan wordt ook duidelijk of de ECT afgebouwd gaat worden en welke andere therapieën eventueel zullen worden opgestart. Het begin is er en Erik heeft deze week een aantal goede dagen gehad. Vanavond onder het eten zaten we, als vanouds, weer met z'n vieren aan de tafel. Dagmar was vanmiddag ook weer thuisgekomen. Gezellig, iedereen weer thuis. Het is maar voor even. Zondagavond gaat Erik weer terug en maandag gaat Dagmar weer richting Oegstgeest. 

Is dat erg? Nee, Dagmar heeft haar leven opgepakt in Leiden en komt gelukkig nog graag naar huis en Erik gaat naar Groningen om zijn leven ook weer op te pakken. Het gaat met kleine, hele kleine stapjes.... en op de vraag: wanneer komt Erik weer thuis? zal ik voorlopig geen antwoord kunnen geven. Het kan weken zijn maar ook maanden, en ook dat is niet erg. Het gaat er om dat hij weer in staat zal zijn om het leven weer te leven wat we kunnen leven samen maar daarvoor moet hij eerst zichzelf weer terugvinden.

Liefs, Petra