ECT

De foto op de 'Voorvertoning' zoals dat zo mooi heet laat eigenlijk goed zien wie ik ben als het te druk wordt om me heen of vooral in mijn hoofd. Op zich is mijn hoofd redelijk gemakkelijk leeg te krijgen. Erik vind het vreselijk als iemand zegt: "gewoon even je hoofd leegmaken".... Ik begrijp dat wel en ik hoef er niet zoveel voor te doen dan bijvoorbeeld de stilte op te zoeken en gewoon ergens te gaan zitten. Daarvoor heb ik niet echt een stoel of een bankje nodig. Ik kan ook gewoon op de grond gaan zitten gewoon in het zand of op de stenen. Dat ik de 50 ben gepasseerd en in de ogen van de jeugd toch best oud aan het worden ben maakt voor mij geen enkel verschil. 

 

Vanmorgen zat ik op de grond tegen ons huis aan.... heb je geen stoelen?? tuurlijk, vlak voor mijn neus maar ik zat daar prima in het zonnetje en dacht na over mijn doen en laten. Gisteren appte ik mijn vriendin dat we vandaag wel even langs wilden komen omdat haar man (eveneens onze vriend) vandaag jarig is en we een verrassingsbezoekje wilden brengen, dat kan wel zei ze maar dan moeten jullie even richting de plek komen waar we met de camper staan, neem jullie fietsen maar mee. Dat doen we maar even niet, dat komt wel weer. 's Avonds app ik een andere vriendin dat ik even langs wil komen omdat ik iets moet vertellen maar ze is een weekendje weg.... Heerlijk, even uit de sleur van alledag. Nou ja, dat vertellen kan later ook wel. 'Mooi is dat, wil ik een keer iets vertellen is niemand thuis'..... Vrienden naar mijn hart!! Ik kan natuurlijk wel appen maar dat is niet mijn favoriete bezigheid en al helemaal niet met het vertellen van bepaalde dingen. Ik kies er zelf voor om afstand te nemen van mensen die mij dierbaar zijn als er veel gebeurt in mijn leven. Het is voor mij lastig om te praten en ik vind dan de rust juist niet door te praten maar door te zoeken naar de stilte. Het gesprek over depressie, angst, dwang e.d. gaat ook vaak over hetzelfde en het diepe gevoel wat daarbij hoort valt niet te beschrijven. Ik probeer dat dus ook niet meer en soms wordt ik van de gesprekken (die bijna altijd over depressie gaan) ook gewoon 'knettergek', daarom vind ik het ook heerlijk om 1 dag in de week te 'ontsnappen' en aan het werk te gaan voor de broodnodige ontspanning.  Wat mis ik mijn muziekvrienden van Jeduthun ook enorm want in moeilijke periodes heb ik  muziek eigenlijk ook heel erg nodig. Dat geheel terzijde en eigenlijk onzinnige informatie.....

 

Woensdag hadden we weer een voortgangsgesprek in het UCP en dat was geen gemakkelijke. Er kwamen een aantal dingen aan de orde waar ik in een latere blog op terugkom want er gaat namelijk wel iets veranderen in de behandeling van Erik. We hebben ook een uitleg gekregen over een ECT behandeling in Jip en Janneke taal en dat wil ik jullie niet onthouden.

 

Erik heeft inmiddels 17 ECT behandelingen gehad.

Is dat veel?? Er zijn natuurlijk altijd gemiddelde cijfers maar dat zijn ook gevaarlijke cijfers want geen mens is namelijk gemiddeld. Erik is begonnen met 6 keer een unilaterale ECT en daarna volgden de bilaterale ECT's. Erik moet van die bilaterale ECT's 10 x een geslaagde sessie hebben. Tot zover mijn 'niet-Jip-en-Janneke-taal'.

Personen met een bipolaire stoornis hebben gemiddeld (is het woord weer) meer ECT behandelingen nodig dan mensen met een langdurige (lees vele jaren) depressie. 

Unilaterale ECT = eenzijdig electrode op het hoofd

Bilaterale ECT = Electrode's aan beide kanten van het hoofd.

Tijdens de eerste 6 sessies is Erik eenzijdig behandeld. Ze sluiten hem aan via 'stickers op buik, borst en hoofd' op meters waarmee ze het insult kunnen volgen. Dan wordt de stroom door electrode's op het hoofd gegeven. De rechterarm wordt afgebonden door een bloeddrukband waardoor de spierverslappers die de anesthesist toedient niet in de arm terechtkomen. Door de spierverslappers blijft het lichaam rustig liggen maar is het insult te zien in de arm. Een goed insult duurt 20 seconden. Het is 2 keer voorgekomen dat Erik een tekort insult had waardoor hij extra 'stroom' kreeg toegediend. Erik heeft nu 17 dus behandelingen gehad waarvan 1 was om opnieuw in te stellen voor de bilaterale behandelingen en 1 is mislukt. Het aantal van minimaal10 goede behandelingen is dus nog niet bereikt.

 

Om even op het inleidende verhaaltje terug te komen en de daarbij behorende foto: mijn collega en ik sturen elkaar voor de gein altijd (wat wij noemen) 'afvink-vakantie-foto's' maar in deze 'afvinkfoto' zie je ook mijn dilemma...

Wil ik eigenlijk alles wel schrijven, wil een ander al dat 'gedoe' wel lezen over depressie, wil ik niet gewoon alles in mezelf verwerken, zit er eigenlijk wel iemand op mijn verhaal te wachten... daarom duurde het ook zolang voordat ik weer een blog heb geschreven.

 

Eigenlijk gaat deze blog niet alleen over ons maar over elk gezin wat te kampen heeft met depressie, bipolaire stoornis, ECT en vul het zelf maar in. Met mijn verhalen wil ik iedereen een stem geven die er niet over wil of kan schrijven. Het gaat niet om aandacht voor ons of mij maar om aandacht voor dit grote maar nog steeds zo stille verdriet.

 

Het aller diepste gevoel wat hierbij hoort laat zich echter niet beschrijven, dat kan je alleen voelen.  

 

 

Tot slot: 

3 juli doe ik mee aan Last-men-standing 2021. Ik ga dan 3 uur lang ergens waar ik alleen maar wel zichtbaar ben (net als een depressie) op een kruk staan om aandacht te vragen voor depressie bij de jeugd. Ik heb meer informatie staan op de hoofdpagina van mijn website. Als je me wilt ondersteunen kun je klikken op de link die je daar kan vinden. Ik heb mijn streefbedrag van € 100,00 verhoogd naar € 250,00.

Mocht ik dat bedrag binnenkort bereiken dan ga ik mijn streefbedrag verhogen.