Soms doen woorden pijn

Dat ik deze blog al 10 keer overnieuw ben begonnen zegt eigenlijk wel genoeg. Ik kan er heel goed over denken maar onder woorden brengen is toch een stuk lastiger. Daarom gooi ik het maar gewoon hier 'op tafel'. 

Heb jij wel eens iemand horen zeggen dat het leven bijna niet meer te doen is?? Heb jij weleens de diepe angst gezien in ogen waarbij je geen idee had welke kant het op zou gaan? Misschien ben je het zelf wel die weleens heeft gedacht: wat zou er gebeuren als ik er niet meer zou zijn. 

Het is een rauwe zeer pijnlijke gedachte van een mens die zo diep naar beneden is gevallen dat alle gebeden, alle lieve berichten, alle lieve woorden en lieve mensen er eigenlijk niet meer te doen. Een depressie is heel egoïstisch. Ik zeg heel bewust niet de mens die depressief is want die persoon heeft, als je het goed bekijkt, geen eigen mening meer. De depressie neemt het denken en daardoor het leven eigenlijk over. 

Er wordt weleens gezegd dat iemand die praat over zelfmoord het uiteindelijk niet doet. Maar krijg je ook maar enige garantie? Nee, heel hard maar het antwoord daarop is nee......

Ik wil met deze blog niet de indruk wekken dat dit nu echt een gespreksonderwerp is maar dat is het zeker weleens geweest. Zomaar in een gesprek. Wat doe je dan, praat je erover heen of ga je het gesprek aan. Ik vind het doodeng maar ga het gesprek dan aan en dan praat je over de gevoelens en een zo'n diep dal daar kan een 'niet-depressief' mens zich geen voorstelling van maken. Eigenlijk is het enige wat je kan doen: luisteren en zeggen dat de persoon er voor jou toe doet. Zeggen dat de zon mooi schijnt of dat je in een mooi huis woont met een prachtig uitzicht over de weilanden helpt dan ook echt niet. Ik las een keer 'ik ben depressief niet blind' en zo is het ook. Ze zien het wel maar voelen het niet meer. 

Kijk eens naar de foto met die prachtige tulp. Ik heb de foto gemaakt als eerbetoon aan mijn moeder (de 2e tulp is voor mijn nicht). Ze waren voor mij bloemen die stierven op een moment dat ik vond dat het nog wel eventjes mocht duren. Een mooie bloem maar bevroren, je kan er niet meer bij komen maar nog steeds is er die prachtige tulp binnenin dat ijs. Die mooie tulp kan ook je geliefde, je kind, vader of moeder zijn die bevroren is door een ijskoude depressie. Binnen in die ijzige kou zit een prachtige bloem en het wachten is op de dag dat de depressie verdwijnt en het ijs smelt en de bloem opnieuw kan bloeien, misschien wel als nooit tevoren.

Laten we gesprekken over de dood niet uit de weg gaan. Misschien wordt het gemakkelijker om die angst rondom de dood, al dan niet zelf gekozen, met elkaar te bespreken. Durf dat gesprek aan te gaan. Het doet ongelofelijk pijn maar zo belangrijk.

Wat ik doe na zo'n gesprek?? Dan zoek ik de stilte op.... want gelukkig vind ik dat wel in mijn hoofd en in onze prachtige tuin met uitzicht over de weilanden.