Ik denk dat iemand die weet wat het is om depressief te zijn het volgende herkend. 'Heb je dat gezien? Hij lachte vanmorgen zo uitbundig, het moet wel de goede kant op gaan'....
Zo vermoeiend als je weet hoeveel moeite het de ander heeft gekost om het bed uit te komen en zich klaar te maken voor de dag die komt. Of dat nu klaarmaken is om naar het werk te gaan of dat je misschien het dorp in gaat omdat er iets leuks aan de hand is. Vorig jaar kreeg onze kerk een nieuwe klok. Ik waande me in de wereld van Dokter Quinn of kleine huis op de prairie waarin het hele dorp was uitgelopen om een hamburger te eten, te kletsen met elkaar, het maken en gieten van de klok te volgen en natuurlijk de eerste slagen van de klok te horen, wat kreeg (en krijg ik daar nog steeds) een geluksgevoel van. Daarvan kan ik zo blij worden als een klein kind. Voor Erik is dat heel anders. Hij zet zich voor de volle honderd procent in voor een gezellig samenzijn. Maakt met iedereen die dat wil een praatje en niemand verneemt dan wat er binnenin hem leeft. Waardoor zo'n gebeurtenis voor mij 1 groot feest is en voor hem weer een test in het 'gewone leven'. Waar ik een weekend heb beleefd van geweldige gebeurtenissen en mooie herinneringen weet ik dat het voor Erik weer een weekend van overleven was en zoals altijd is dat ook weer gelukt. De mensen die denken Erik te kennen hebben gezien dat het goed met hem ging en dat hij weer opgekrabbeld was uit het diepe dal..... heeft iedereen dat gezien?? Misschien niet. Misschien was er iemand die verder keek dat de lach op z'n gezicht en de grap die uit z'n mond kwam. Misschien was er iemand die naar de ogen heeft gekeken...
Kijken we wel goed om ons heen? Gebeurt het niet vaak dat je vraagt hoe het gaat zonder eigenlijk een echt antwoord te willen horen?? Is het ook niet standaard om te zeggen dat het wel goed gaat?? Daarom heb je vrienden nodig die er altijd voor je zijn. Vrienden die je begrijpen door je alleen maar aan te kijken en dan hoef je niets te zeggen, ze weten gewoon hoe het met je gaat omdat ze het voelen. Omdat ze bij je horen niet, alleen als je lacht maar ook als je vanbinnen het uitschreeuwt van angst en verdriet.
De eerste ECT behandeling is achter de rug. Verneemt Erik al wat?? Lastig te zeggen. Misschien minder paniek voelend?? Het blijft lastig, we hebben zo vaak gedacht dat het beter ging en elk goed moment grijpen we aan om te genieten.
We zetten vol goede moed in op herstel door ECT. In ieder hopen we dat Erik door ECT goed kan functioneren met medicatie en dan niet aan de depressieve kant van de lijn maar gewoon saai in het midden. Daar waar de meeste mensen zitten, zoals ik, gewoon saai in het midden, wat heerlijk zou dat toch zijn met af en toe een uitschieter naar beneden maar liever naar boven.
Hoe gaat het eigenlijk met jou??......
Reactie schrijven
Marleen (maandag, 15 maart 2021 21:04)
Zo herkenbaar! Ik krijg regelmatig de reactie: depressief? Jij???
Tja, en je zegt natuurlijk ook niet snel hoe je je écht voelt. Tenminste, ik niet, denk dat anderen er misschien wel van zouden schrikken.
Ik hoop echt zó voor jullie dat deze weg helpt. Wat zal zo'n saai midden dan fantastisch zijn! �
Greetje (dinsdag, 16 maart 2021 11:13)
Gelukkig doen de medicijnen bij mij het wel goed. En iedere keer hoop je voor Erik bij een nieuw medicijn of behandeling dat het aanslaat. En als je dan leest dat sommige mensen na 1 behandeling als verbetering voelen, hoop je dat Erik daar ook bij hoort.
Maar ook al is het niet na 1 behandeling, je hoopt dat het aanslaat en dat het leven draagbaar voor hem wordt en dat hij kan genieten van de leuke dingen in het leven en jullie prachtig gezin. En heel erg dapper dat hij dan toch naar dingen toe gaat, terwijl je het liefst in een hoekje kruipt en onzichtbaar wordt.
En jij Petra "saai" Never!