Ik moet toch ergens beginnen

Bij deze een foto van van een aantal jaren geleden toen ik net was gestart met mijn Coachingspraktijk. Vol met ideeën. Vond dat ik lang genoeg in de winkel had gewerkt en was klaar voor een nieuwe stap. Vol goede moed begon ik en was van plan er een succes van te maken.

Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en heb ik geen Coachingspraktijk meer maar ben ik terug op m'n oude stekkie omdat er soms dingen gebeuren in een leven waar je zelf geen grip op hebt omdat de depressie van mijn man in alle hevigheid terugkwam op een manier zoals we het nog nooit meegemaakt hadden. 

Er moesten keuzes gemaakt worden en ik ben van huis uit nogal rationeel en ben in staat beslissingen te nemen die op dat moment het beste zijn. Erik viel helemaal uit en daardoor moest er werk gedaan worden voor de winkels dat Erik tot dat moment altijd zelf had gedaan. Dat werk kreeg ik er bij en op dat moment heb ik ervoor gekozen om mijn praktijk te stoppen en me weer volledig in te zetten voor de winkels. Daarnaast mogen we onze handen dichtknijpen met alle medewerkers op de werkvloer die ons helpen waar ze kunnen en wat dat betreft is dat een warm bad waar we samen ontzettend dankbaar voor zijn. Je hebt elkaar in grotere kring nodig om te kunnen bouwen. Maakt niet uit wat je wilt bouwen, samen gaat het nu eenmaal beter.

In de komende blogs die ik ga schrijven gaat het de ene keer over mijn onmacht, de onmacht van Erik, die van de kinderen maar ook  leuke dingen die we samen beleefd hebben. Ook ga ik jullie vertellen van de lange weg naar een diagnose. De verschillende behandelingen die er zijn geweest tot op het punt waar we nu zijn. De start van een ECT traject. Het is een heftige periode die er aan zit te komen voor Erik (en ons allemaal).

Wat ik wel even wil zeggen dat ik ontzettend trots ben op mijn man die ondanks zijn depressie nu al weer een hele tijd bijna dagelijks naar de winkels gaat en daar z'n ding doet. De ene dag gaat het beter dan de andere maar hij is er wel. Hij vecht voor zijn zaken (ook nu in de Coronatijd, dicht sinds 18 december), hij vecht voor zijn gezin, voor ons met z'n tweetjes maar bovenal voor herstel in zijn eigen gezondheid zodat hij ook weer kan genieten van al het mooie, hoe klein ook, om ons heen. Nu is het nog kijken maar straks wordt het weer zien.

In de afgelopen jaren ben ik op zoek geweest naar verhalen van 'anderen' die me misschien zouden kunnen helpen. Ik heb helaas weinig gevonden van 'ervaringsdeskundigen'. Wat ik hoop te bereiken is meer openheid en duidelijkheid te krijgen voor depressie binnen het gezin. Graag neem ik jullie mee op reis, soms mooi, soms pijnlijk, soms grappig, soms eenzaam, soms.......

Petra